CLICK HERE TO OPEN IQBALL LAHORI POEMS IN DARI

CLICK HERE TO OPEN ELYAS NOORISTAANI POEMS IN DARI

مادر

نرفت از ســــــــرم هـــــرگز هـــواى تو مادر                    هـــــــنوز ميطـــپد اين دل براى تو مـــــــادر
چســان زبان بگشايم كه خجـــلت آهنـــــگم                    نكـــرده ام دل و جــــان را فداى تو مــــــــادر
چه چاره گــــــر نبرم داغ هجـر تو به عــــدم                     اميـــــــــــد قلب حزينم لـــــــقاى تو مـــــادر
چو شبنم است سرو برگ رنگ اين گلــشن                      مـــــــدام ميشنوم من صـــــداى تو مـــــادر
درين چمن كه حضور جفاست مـــضمونش‏                     چه نعمت است به عـــــــــالم وفاى تو مادر
مقــــــــيم منزل عزت كســـى توان گـشتن                     كه بود حاصـــــل كارش‏ رضـــــاى تو مــــادر
نشد ز كيف وكم عــــــمر چشم ما روشــن                     حقيـقت است بــــــــــــهر جا صفاى تو مادر
رمــــــوز جــــــوهر تُست بايزيد و بايقــــــرا                      به اين مقــــــــــام رســــيدن عطاى تو مادر
(نبود لايق اين گنج و اين كمـــــــــال (عمر

اگر نبود نصيبش‏ دعـــــــــــــــــاى تو مادر

داغ ياسم مـــــــــهربان بيكسى هاى منست              چون حباب هرلحظه مـــحو بيخودى هاى منست
اشك ميريزند بـــــحال ما وفــــاكيشان عشق              دعـوى عشق و هوس‏ از بى سـرى هاى منست
بـــــــــوى يوسف كــــــرد بينا ديدة يعقــوب را              حاصــــل سعى و طلـــب از بى برى هاى منست
رنگ پـــــــرداز است جنــــــون گلـشن آوارگى             شوخى پــــــرواز من از بى هوشى هاى منـست
نيســت اين آرايش‏ ظاهـــــــر جمال حُسن يار             غفلـــــت اين رنگ و بو از بى مرى هاى منســـت
وهم هستى داشت وحشت كردخلقى رااسير          صــــــــــافى آيينه ام از بى غشى هاى منـــست
(جز خموشى ساز ديگر نيـــــست سرمشقم (عمر
گوهــــــــرى گر ميچكد از بيدلى هاى منــــــست

دشت هجران
مپرس‏ ازرنگ وبوى دشت هجرانم، حبيب من                مگو از داغ هــــــــــاى تخم حرِمانم، نقيب من
به نيــــــرنگ تن آســــــايى مبين افسانه ما را               جــــگرميخواست ديدن روى جانانم، رقيب من
رُخ گل گرهمى خواهى جمالت صبح گلشن كن             به زشتيهاى طبعت نيـــــــز حيرانم، خطيب من
فضوليهاى طبع همواره صد خجلــت به بر دارد              زخود رفتن ندانى ليــــــــــك ميدانم، مُجيب من
در آغوش‏ هوس‏ ميسوزى و هردم نميــــدانى              تك وپوى شـــــــرارت سوخت دامانم، لَهيب من
هجوم مطلب مـــا رنگ و سامانِ حيا بشكست              دلت داناست ميــدانى كه عِصـــيانم، نجيب من
ملايم طينتى ها رونق ســــازِ ضعيفان شــــــد             شده ناســـــــــور اين مرهم پريشانم، طبيب من
ســـــــــــراپاى وجودم نازپرورد وصال كيست ؟             كه عمرى ازحيا درخويش‏ پنـــــــهانم، غريب من
نداند غيردل حرف زخود ناگفته ات ايدوســــت              بدين آهنگ عمرى شــــــدكه طوفانم، قريب من
عمر) بس‏ كن كه آرد حُسن مضمونت حسد بيرون)
 زفيض‏ و لطف يزدان بين چراغـــــــــانم، اديب من

بوستان فطرت
بنــــازم رســــــــم و آيين زبانِ صحبتت بيدل                بچينم دسته يى از بوستانِ فــــــــــــــطرتت بيدل
جمــال حرف توآرد قمررا درحجاب هـردم                      كــــــــــجا عزم ســـفركرد كاروانِ رفعتت بيدل
به لفظ ومعنيت گويد فلك صدمـــرحبا ايجان                  زجوشن بگذرد تــــــيرو ســــــــنانِ همتت بيدل
شده بس‏ عاشقانت مست از لـــــطفِ كلام تو             چه دُرسفتى فداى آن دهــانِ عصمتت بـــــــيدل
زتو آموختــــــند درس‏ فنا وعـــشق و جانبازى                  گُسستند رشــــــــته رابا نردبانِ حكمتت بيدل
خيالت مونس‏ جان و جمالت نور ايمانــســـت               تويى هم قعرو هم ساحل جهانِ حــــــيرتت بيدل
تو هم ساقى،توهم صهبا،توهمچون بادة حَـمرا             همــه مستند و بى پروا ميانِ حشمتت بــيدل
شود زاهـد به دير و شيخ گيرد راه بتـــــخانه                  چو آرد فــــــهم مضمونت نشانِ غيرتــــت بيدل
همه مرغان اين گلشن نواى ســــاز تو دارند                 همه جويند جا در آشـــــــيانِ رحمـــــــتت بيدل
فضاى ســـينه ام پُرشد ز فيـضِ نورِ عِرفانت                  كشيدم سـاغرو مينا ز خوانِ حضرتــت بيدل
همه جويند در لـفظ وكلام نام و نـشانِ تو                 نگويم من خبرهـــــرگز زشأنِ صــــورتت بيدل
جهان عقل و دانش‏ گرهمى جـــــــويد سراغ تو
عمر) سرمينهد بر آســــــــــــــتانِ تُربتت بيدل)

بار مُحال
يك چمن اميد و وهم بارِ مُحــــال است و بس                     كى شوداين جاده طى تارِ خيال است و بس
خير و شر و نيك و بد حاصل تحقيق شـــــــد                      نامه ناخــــــوانده را عــارِ سوال است و بس
ايــــدل شـــــــــــــوريده چند فكر طلب ميكنى                     ســود كم و بيش‏ جنس‏ كار دلال اسـت وبس
هستى موهــــــــوم را بار نفس‏ عرضه شـــد                     ســـاز اناالحق بزن دارِ وصـــــال است و بس
بلبـــــــل اين باغ و دشت جــز دم حسرت نزد                      شهرت اين رنگ و بو هـارِ ملال است و بـس‏
شــرم و ادب ابلهيـست رنگ مروت گم اسـت                      جوهـــــــــر اهـل كـــرم كارِ دَوال است وبس
رنگ تعـــــــلق گرفت جلوة زيبــــــــاى عشق                      غفلت ما پرده زد جارِ جِـــــــــدال است و بس‏
دانش‏ و علم و هنــــــــــر هيچ نشد بال و پر                     ره نبرديم به خويش‏ زارِ كمــــل است و بس‏
هست (عمر) ناله ات قابـــــل اهل يقين
هركه نشد ملتفت يارِ دَجال است و بس‏

خلوت دل
دوستان درحــــــــــرم خلوت دل راز كنيد                      چشم دل باز كنــيد مشق نو آغـــاز كنيد
كفرو دين حاصل تحقيق نگردد گـــوهر                      در دلى جا بگيريدو دو صــــــد ناز كنيد
رنگ بستن پى طاوس‏ تخـــــــيل تا چند                     به هم آريد ســـــراز بيضه و پرواز كنيد
فكرو انديشه جـــــــــا چند بخاطر بردن                      سر بُريدن بگذاريد و ســــــر افراز كنيد
درخزان غرق شدن وصل بهاردگراســت                      خيره گرديدزخـــود مشك وخـتن بازكنيد
خفته درعالم اوهام بوحــــشت همراست                      سخن حق بپذيريدو به شـــــــب راز كنيد
خاكســـــــــارى نكند عــزم سراغ دولت                      زعلايق بگريزيدو چمن ســــــــــاز كنيد
اهل دل راشنوييدحرف (عمر) بيجانيست
چشم دل باز كنيد مشق نو آغاز كــــــنيد

ســـــــــــاز عجز

بســــــــــــــــاز عجز برآ ناله در ثُريا كن                   ز خويشتن بدرآ عالمى تمـــــــاشاه كن
مگو حديث فــــــراق ومجو ز دهر سخا                  ز حسن يوسف دل يكجهان ذليــــخا كن
بچشم هوش‏ نگرذوق سرخوشى تاكى                 به آه نيمــــه شبى شرح اين معمـــا كن
عذاب دل كه ز معراج خـودنماييهاست                   شكن تعلق زنجيرو شــــور و غوغا كن
به شكوه خاتمــــه كن راه اعـتقاد بگير                  بَرغم عقل و خّرد بنـــــدگى يكتا كـــــن
متاع ما چه بود غيِر خـــــودفروشى ما                  مكن گرانى دل شوق بال عنــــــــقا كن
چرا به گلخن وهم راه گلستان جــويى                   ستم بس‏ است بيا سـيِر باغ وصحراكـن
عمر) بداغ سخن سوختى بهارت كـــو)
  قبول عام بيا حرف اهل دانـــــــــا كن

(حضرت مولانا و بيدلر(ح

بنام خداوند بخشاينده مهربان

 يار را بايد از آغوش‏ نفس‏ كرد سراغ                      جمله معشوق اســـت و عاشق پرده اى
آنقدر دور متــــــــــــازيد كه فرياد كنيد                     زنده معــشوق است و عاشــق مرده اى
                                       (بيدل)                                                      (مولوى)

 خوانندة عزيز! اين صفحه براى علاقمندان و اخلاصمندان شعر و عرفان و بخصوص‏ عاشقان صادق حضرت مولانا و بيدل(رح) تخصيص‏ داده شده است. ميخواهم با هموطنان عزيزم و ساير دوستان درى زبان ذريعه اين صفحه در تماس‏ باشم.

 خوانندة گرامى !
همان طور كه ميدانى ما وارث فرهنگى پربار، زاينده وانسانى هستيم. ادب و فرهنگ ما بخاطر جايگاه خاص‏ و رسالت ويژه خود دستاورد تلاش‏ و كوشش‏ هاى برجسته ترين افراد ما است كه آثار آنها مايه سربلندى و روشنايى دل و جان و آرامش‏ روح و روان ما است.  بلى ، فردوسى، سعدى، مولوى، عطار، سنايى، حافظ، بيدل و ....از حد زمان و مكان فراتر رفته اند. نام آنها در فرهنگ جهان جايگاه والايى دارد. آنها جان مايه هاى انديشه و جوهر روح و فكر خود را با زبان درى بيان كرده اند و نسبت به حقوق ديگران و زحمت و فداكارى بى اندازة اين خداوندگاران سخن و انديشه ، ايجاب ميكند، كه همه درى زبانان امروز و فردا ، به ويژه جوانانى كه سرمايه هاى آيندة افغانستان عزيزند از آموختن دقيق و مطالعه مستمر آثار ادبى منظوم و منثور زبان مادرى و ادب درى لحظه اى غفلت و سهل انگارى نورزند تا به يارى خدا و كسب آگاهى و همراه ساختن علم با عمل ، به مقامى رسند كه اعتماد به نفس‏ و استحكام شخصيت پيدا نمايند . تا آنچه خود دارند از بيگانگان تمنا نكنند.

اينكه يك شاعر در كدام زمان زيست كرده، پادشاه و وزير اين عصر كى بوده، حالت سياسى، اقتصادى، و اجتماعى در آنوقت چگونه بوده، و غيره وغيره ، اين همه مسايل ، سير وسلوك عرفانى يك شاعر را با تمام ابعاد و جهان بينى اش‏ بما معرفى نميكند. شعرا اغلباً شرح حيات و ماجراهاى زندگانى خود را با آب و تاب در آثار خود آورده اند و ما را از هر سعى و وسواس‏ بى نياز ساخته اند. آرزو دارم دراين صفحه با شما يكجا پيرامون فطرت، تصوف، عرفان، و فلسفه اين دو اوقيانوس‏ شعر و ادب گفتنى ها داشته باشم. خداوند يار و مددگار شما باشد.

Other poems

In The Name of Allah Most Forgiving Most Merciful

Same Rafi, this poet of Heart, has derived enormous spiritual attainment from the company of Masters of Tareeqat so much so that now he is afloat the spiritual ocean of poetry and Urfaan (Divine Recognition).He had embarked on this spiritual flight when he was a child and soon, as a child, was hailed as an ardent disciple of Mawlana Balkhi (Rumi). Rafi would eagerly attend, passionately recite poems and speak of the world of Mawlana on Mawlana Balkhi (Rumi) commemoration occasions. To Rafi, Mawlana's words are a mighty sea of generosity, a rare, regal pearl of purity, an authentic verse of Love and an incontestable authority of Divine Recognition (Urfaan). Mawlana's words were carved in the early life of young Rafi.

خوش‏ ميروى در جان من اى جان و اى ايمـــــــــان من                                          
                                           اى محنت هــــــــــــجران من اى هستى پنـــــــــهان من
اندر دل شبهاى تار چون سبحه هــــــــــــــــاى بى شمار                                            
                                           ذكــــــــــــر تو گــــــويم بار بار اى آيه قــــــــــران من
چــــــــون لاله خونين جگر داغم ســـــــــــراپا سر بسر                                            
                                           جامى بده بارِ دگـــــــــــر اى ســـــــــاقى مســــــتان من
كردى مرا تو بى زبان از خويش‏ و از عــــــــــــالم نهان                                            
                                           دادم بتو دل را عــــــــــــيان اى رشته پيـــــــــــــمان من
عمر عـــــــــزيز قــــــــــــــربان تو اين سينه ها بريان تو                                            
                                           دل ها شــــــــده نالان تو اى غنـــــــــچه خنـــــــــدان من
در كوه تو ســـــــر باختــــــــــــــــم شمشير عشقت تاختم                                            
                                           با عهدو پيــــــــــمان ســــــــــــاختم اى مشعل سوزان من
ترك سرو سودا كنى يا خويش‏ چـــــــــــــــــون دريا كنى                                           
                                           در عــــــــــــــرش‏ واويلا كنى اى قــدرت يــــــزدان من
شاعر ز لطفت در بيان عــــــــــــــارف شده شيرين زبان                                            
                                           كس‏ نيست جز تو در جهان اى مرغ خوش‏ الــــــحان من
اى داورِ مُلك ســـــــــخن اى زينت ســــــــــــــــرو چمن                                            
                                           يعقوب را تو پيــــــــــــــراهن اى يوسف كنـــــــــعان من
گيـــــــــــرم ز تو درس‏ وفا آيينه را ســـــــــــــــازم جل                                               
                                           تا با تو گــــــــردم آشــــــنا اى روضه رضـــــــــوان من
عشقت بجان مى پرورد از صــــــــــــدق دل شد چاكرت

باشد (عمر) فرمانبرت اى چشمه حيــــــــــــــــــــوان من

Rafi is a poet whose expression is well-thought and who, with great aptitude and enthusiasm, whets and adorns his words. His diction is strikingly attractive and the clarity and depth of expression are incredibly sensational.
Rafi believes that no matter how masterly a poet's literary works may sound, words can not always convey the exact feeling or emotional state of the poet, words always play fiddle to the poet's real emotional state. He describes this fact with utmost honesty in the following Ghazal:

Rafi spends more than 15 years studying Diwan of Mirza Abdul Qader Beidil during which he repeatedly visits Beidil's shrine (tomb) in New Delhi and attends Beidil Commemoration Occasions where he stays up nights along with other burning fans of Beidil reciting poetry and taking part in Beidil-related spiritual discussions. On the night of first August 2000 an inspiration is revealed to Rafi that opens Rafi's tongue to poetry. Rafi then instantly pours out 130 verses in praise of Beidil which earn him Beidil's affection. When he wakes up in the morning he finds the following lines flowing off his tongue which he puts on a piece of paper

This night a drop from Beidil's infinite ocean is bestowed upon Rafi that enlightens and sweetens Rafi whole spiritual being. Rafi describes this spiritual encounter with Beidil in the following lines

Somewhere else he says:

The following admirable Ghazal demonstrates Rafi's helplessness against the huge tides of poetry which, like a stormy ocean together with his own inner excitement, boil inside and flow out of him:

مپرس‏ ازرنگ وبوى دشـت هجرانم، حبيب من                                            
                                           مگو از داغ هـــــــــــاى تخم حرِمانم، نقيب من
به نيــــــرنگ تن آســــــــايى مبين افسانه ما را                                           
                                           جـــــگرميخواست ديدن روى جانانم، رقيب من
رُخ گل گرهمى خواهى جمالت صـبح گلشن كن                                           
                                           به زشتيهاى طبعت نيــــــــز حيرانم، خطيب من
فضوليهاى طبع همواره صد خــجلت به بر دارد                                           
                                           زخود رفتن ندانى ليـــــــــــك ميدانم، مُجيب من
در آغوش‏ هوس‏ ميسوزى و هردم نميــــــــدانى                                           
                                           تك وپوى شـــــــرارت سوخت دامانم، لَهيب من
هجوم مطلب ما رنگ و ســــــامانِ حيا بشكست                                           
                                           دلت داناست ميــدانى كه عِصــــــيانم، نجيب من
ملايم طينتى ها رونق ســــــــازِ ضعيفان شــــــد                                            
                                           شده ناســـــــــور اين مرهم پريـــشانم، طبيب من
ســــــــــراپاى وجودم نازپرورد وصال كيست ؟                                           
                                           كه عمرى ازحيا درخويش‏ پنــــــهانم، غريب من
نداند غيردل حرف زخود ناگفــــــته ات ايدوست                                           
                                           بدين آهنگ عمرى شــــــــدكه طوفانم، قريب من
عمر) بس‏ كن كه آرد حُسن مضمونت حسد بيرون )
ز فيض‏ و لطف يزدان بين چراغــــــــانم، اديب من